Pochodzenie nazwiska Bedward

To ciekawe nazwisko jest pochodzenia walijskiego i jest patronimem męskiego imienia Edward. Beddard i Bedward powstały z połączenia walijskiego „ap”, syna, z Edwardem. Imię osobiste „Edward” w języku średnioangielskim wywodzi się ze staroangielskiego „Eadward” sprzed VII wieku, składającego się z elementów „ead”, dobrobyt, fortuna, z „w (e) ard”, straż. Imię to, choć najwyraźniej pochodzenia staroangielskiego, stało się również popularne na kontynencie, być może dzięki sławie dwóch kanonizowanych królów Anglii, Edwarda Męczennika (962 - 979) i Edwarda Wyznawcy (1004 - 1066).

Z pewnością w dużej mierze przyczyniły się one do jego wielkiej popularności w całej Wielkiej Brytanii. Nazwiska patronimiczne powstały, ponieważ społeczeństwo europejskie było prawie zawsze patriarchalne na przestrzeni dziejów, w wyniku czego imię męskiej głowy rodziny było przekazywane kolejnym pokoleniom jako imię wyróżniające. Nagrania nazwiska z angielskich rejestrów kościelnych obejmują; chrzest Frauncis, syna Rogera i Jane Beddard, 28 lutego 1619 r. w Albrighton niedaleko Wolverhampton, Shropshire; chrzest Elżbiety, córki Richarda i Marii Beddardów, 17 kwietnia 1678 r. w Cirencester, Gloucestershire; oraz małżeństwo Jamesa Beddarda i Sarah Allworth w dniu 10 stycznia 1683 r. w St. James', Duke's Place, Londyn. Pierwsza odnotowana pisownia nazwiska pochodzi od Edwarda Beddarda, datowanego na 9 czerwca 1594 r., świadka chrztu w St. Giles Cripplegate w Londynie, za panowania królowej Elżbiety I, znanej jako „Dobra Królowa Bess”. ”, 1558 - 1603. Nazwiska stały się konieczne, gdy rządy wprowadziły podatek od osób fizycznych. W Anglii było to znane jako podatek pogłówny. Na przestrzeni wieków nazwiska we wszystkich krajach „rozwijały się”, często prowadząc do zdumiewających wariantów oryginalnej pisowni.