Pochodzenie nazwiska Santos

Hiszpańskie, filipińskie, portugalskie i brazylijskie nazwisko wywodzące się od imienia Santos nadawanego dzieciom urodzonym 1 listopada, w Dzień Wszystkich Świętych (po hiszpańsku santos).

Nazwisko prawdopodobnie pochodzi z Asturii, ale obecnie jest szeroko rozpowszechnione, zwłaszcza w Brazylii.

Nazwisko Santos występuje we Włoszech zwłaszcza w środkowo-północnej części półwyspu.

Ta linia pochodzi z Asturii, chociaż w mieście Santillana istniał inny bardzo stary dom słoneczny, a kilka gałęzi przeszło do miasta Espinosa. Zanim przejdziemy do wyjaśnienia tej linii, należy zauważyć, że ród Santosa jest powiązany z rodami Toro, Serrano, Beltrán, Freire, Vines de Denia i Espinosa de los Monteros, a także z Díez de la Fuente i Roca de Togores i inne nie mniej znamienite. Połączenie z Roca de Togores zostało przeprowadzone poprzez małżeństwo Don Miguel de los Santos Fournier, który był kapitanem hodowców bydła z Puebla de los Angeles, z Doñą Magdaleną Roca de Togores. Trzeba powiedzieć, że ta linia, Roca de Togores, powstała w Orihuela, odkąd to miasto zostało odzyskane spod władzy Saracenów i przybyło z Majorki. Jednym z rycerzy, który towarzyszył królowi Jaime I w podboju tej wyspy, był don Guillén de Togores, który aktywnie uczestniczył w podboju Majorki w 1229 r., Walencji w 1238 r. oraz Orihueli i Murcji w 1366 r.

Wydaje się, że pierwsze z tego nazwiska, czyli jego pochodzenie, było motywowane przez dwóch gotyckich rycerzy, którzy towarzyszyli małemu Don Fernando w podboju Antequera, odbitej od Maurów 16 września 1410 r. Istnieją dowody na to, że pracowici Don Sancho i Gonzalo Santos jako pierwsi wspięli się na mur i weszli do miasta, przed którego odważnym zachowaniem Infante Don Fernando nagrodził ich śmiałość i odwagę, przyznając im bardzo dobre dochody i posiadłości. I tak potwierdza to świadectwo wydane w Madrycie 27 kwietnia 1713 r. przez Don Juana Alfonso Guerra y Sandoval, Kawalera Zakonu Santiago, Kronikarza i Króla Armii Don Felipe V. Don Martín de Santos, potomka poprzedni, uczęszczał na dwory Saragossy w roku 1427, a najznamienitszy don Andrés de Santos osiągnął godność arcybiskupa wspomnianego miasta. Z gałęzi Asturii wywodził się Don Bartolomé de Santos, który był biskupem Almerii, León i Sigüenza.

Jeśli chodzi o gałąź, która udała się do Andaluzji, jest zarejestrowana jako należąca do klasy najszlachetniejszych rycerzy, notorycznie hijosdalgo, i dlatego jest zarejestrowana w księgach Exmo. Rada Miejska Antequera, lata 1640, 1648, 1706 i 1774, gdzie wymienione są usługi tego domu, dla których niektórzy z jego członków byli wieczystymi radnymi wspomnianego miasta i miejscowości Antequera.

Jednym z tych członków, którzy zajmowali wyżej wymienione stanowisko, był Don Bartolomé Santos, który zajmował także inne stanowisko: chowańca Świętego Oficjum (Inkwizycji) Królestwa Granady, gdzie zasłynął z gorliwości, jaką włożył w przedstawienie o jego misji i nieustępliwej walce, jaką prowadził w prześladowaniu Żydów, heretyków i bluźnierców, a także czarów. Jego syn, Don Juan Matías de Santos, był kanonikiem wybitnej kolegiaty tego miasta, kapelanem i patronem wielu kapelanów oraz trzecim hrabią Argelejo. Brat pierwszego, Don Cristóbal de Santos, żył krótko, ale w ciągu swojego krótkiego życia na ziemi oddał wielkie usługi państwu, które zasłużyło na łaskę króla Filipa V, dekretem królewskim wydanym 25 września 1711 r. z tytułem Vizconde de Fuente Santa dla niego i jego potomków.

Ale kiedy gałąź Santos-Villalón została zgaszona przez śmierć młodego Don Miguela de Oribe de Montehermoso y Santos, czwartego hrabiego Argelejo, jego kuzyna Don Juana de Santos Toro y Beltrán, sąsiada pochodzącego z Sanlúcar de Barrameda , wieczysty radny i piąty hrabia Argelejo.

Don Felipe de Santos Toro y Freire Altamirano, bratanek pierwszego, w randze brygady piechoty, dołączył do wyprawy w Buenos Aires w 1776 roku pod dowództwem Don Pedro Ceballosa. Później poprowadził kolejną wyprawę, tym razem przez ziemie afrykańskie, a konkretnie do wybrzeży Gwinei, by podbić dla Hiszpanii wyspy Fernando Poo i Annobón, a kiedy dotarł do celu, przystąpił do zejścia na ląd na pierwszej z wymienionych 21, 1778, ogłaszając króla Hiszpanii władcą tych ziem, na których przybił sztandar królewski. Ale nie mógł zrobić tego samego na drugiej wyspie, Annobón, ponieważ kiedy przygotowywał się do zejścia na ląd, zmarł na pokładzie statku „Soledad” 14 listopada wspomnianego roku.

Don José Felipe de Santos, siódmy hrabia Argelejo, wierny tradycji tego rodu, zginął na polu honorowym 17 maja 1794 r., oficer hiszpańskiej gwardii królewskiej, przed zamkiem San Telmo de Coillure , w Roussillon, w wojnie z Francuzami. Skrzyżowanie tegoLinia rodowa z Espinosa de los Monteros została przeprowadzona przez siostrę pierwszego, poprzez jej małżeństwo z Don Narciso Espinosa de los Monteros i Nijenlat, której imię to Doña María Antonia de Santos Toro.