Pochodzenie nazwiska Ruiz

Hiszpańskie nazwisko, które wywodzi się z patronimicznej formy związanej z imieniem Rui lub Ruy, zdrobnieniem Rodrigo.

Nazwisko patronimiczne wywodzące się od imienia własnego Rui lub Ruy. Nazwisko Ruiz, jako takie patronimiczne, było noszone i noszone od czasów starożytnych przez niezliczone rodziny bez żadnego związku między ich pochodzeniem a pokrewieństwem. Rozpowszechniony na całym Półwyspie i Ameryce.

Kronik King of Arms, Don José-Alfonso de Guerra y Villegas, donosi, że ród o tym nazwisku w Hiszpanii wywodzi się z królewskiej krwi Gotów i że w górach Burgos, w dolinie Mena, na miejscu de Viergol jest prymitywnym miejscem tej rodziny, z innym drugorzędnym miejscem w Navamuel, w krainie Reinosa (Kantabria).

To nazwisko zostało znalezione w zwycięstwie Baezy, Don Simón Ruiz; Don Fernando Ruiz, Don Lope Ruiz; Don Juan Ruiz de Hinojosa; Don Pedro Ruiz Gorgori; Pan Sancho Ruiz de Narváez; Don Fernán Ruiz de Argote; Don Pedro, Don Miguel, Don Gonzalo, Don Cristóbal i Don Martín Ruiz de Medina; Don Fernán Ruiz Baca; Don Fernán Ruiz de los Cobos; Pan Gonzalo Ruiz de Cámara; Don Cristobal Ruiz de Rivaerego. Należy również wspomnieć o panu Fernánie Ruizie, tym z dnia w Algierze i panu Fernánie Ruizie, który zginął w bitwie pod Aljubarrota i panu Pedro Ruiz, który brał udział w podboju Andaluzji.

W miejscowości Belorado istnieją gałęzie tego nazwiska, do których należały Ricoshombres de pendón y caldera, takie jak Gutier Ruiz, Alvar Ruiz i Sancho Ruiz. Dziesiątym Mistrzem Zakonu Calatrava był Martín Ruiz.

Rodzina Ruiz pochodziła z miasta Orihuela i jest w tym mieście jednym z najbardziej oświeconych, i posiadała duże posiadłości, a wśród nich miejsce Cox. A pierwszym, który przybył do tego miasta jako siedziba, jest Don Carlos, który poślubił Doñę Luisę Lop i ma sukcesję. Ten Don Carlos jest synem Juana Ruiza de Vallebreda, noszącego habit Calatravy, i jego żony Doña María Cascant, a także wnukiem don Francisco Ruiza. Ojciec Agustín de Arqués Jover opowiada nam w Alicante Nobility o rycerzach, którzy rezydowali w mieście Alicante w 1678 roku.

Nie można zaprzeczyć, że imię własne Rui występowało z preferencją w obu Kastylii, co zamierzamy zweryfikować. Zacznijmy od Gila Ruiza, którego narodziny są nieco niejasne, choć podobno pochodzi z Valladolid. Wydaje się, i mówimy „wydaje się”, ponieważ nie jesteśmy w stanie zagwarantować, że udał się do Aragonii, gdzie był generalnym gubernatorem. Postać ta za życia Martína „el Humano” (rok 1395) popierała kandydaturę niemowlęcia D. Federico de Luna do sukcesji tronu i sprzeciwiała się objęciu przez Jaime de Urgen stanowiska generała porucznika Aragonii. Po śmierci władcy przewodniczył parlamentowi Alcañiz, opowiadając się za pretendentem Fernando de Antequera.

Kontynuujmy z Bartolomé Ruizem, pochodzenia kastylijskiego, mieszkającym w mieście Moguer, marynarzem, który towarzyszył Almagro jako pilot wyprawy, która opuściła Panamę w 1526 r., aby pomóc Pizarro, Diego de Almagro był również Kastylijczykiem, którego ostatni nazwa odpowiada miastu La Mancha o tej samej nazwie Bartolomé Ruiz był odkrywcą wysp Gallo i Gorgona, zatoki San Mateo i przylądka San Francisco oraz zebrał pierwsze wiadomości o imperium Inków. Był jednym z „trzynastu sławnych” i brał udział wraz z Pizarro w podboju Peru. Podczas kapitulacji Toledo w 1529 roku został mianowany Głównym Pilotem Mórz Południowych.

Potem mamy Juana Ruiza de Apodaca, pochodzącego z Madrytu, który był administratorem kolonialnym w Nowej Hiszpanii, na stanowisku kapitana generalnego wyspy Kuba. Później uzyskał wicekrólestwo Nowej Hiszpanii.

Chociaż mimochodem warto wspomnieć o innej wybitnej postaci kastylijskiej, „Cid Campeador”, zwanej przez niektórych Rodrigo Díaz de Vivar, a przez innych Rui Díaz de Vivar. Tutaj podane jest imię własne Rui, poprzednik nazwiska Ruiz.

Znajdujemy również Martína Ruiza de Gamboa, hiszpańskiego konkwistadora, również pochodzenia kastylijskiego, który udał się do Indii w 1537 roku. W 1552 roku udał się do Chile w towarzystwie swojego kuzyna, kapitana Juana Martína de Avendaño. Założył miasto Castro w lutym 1567, Isla Grande de Chiloé. Jego teść, gubernator Rodrigo de Quiroga, mianował go swoim następcą w 1579 r., na którym to stanowisku został potwierdzony przez wicekróla Toledo w 1581 r.

Innym Hiszpanem, również o nazwisku Ruiz, był malarz Pedro Ruiz González, urodzony w Madrycie w 1640 roku. Był on uczniem Escalante i część jego dzieł znajduje się w Muzeum Prado, a jedno z nich nawet w Museo del Prado Ponce, z Puerto Rico.

Nie można nie wspomnieć D. Manuela Ruiza Zorrillę, wybitnego polityka, urodzonego w Burgo de Osma (Soria), czyli również pochodzenia kastylijskiego. Nie dość, że był kilkakrotnie ministrem, to jeszcze dwukrotnie przewodniczył rządowiHiszpanii pod krótkim panowaniem króla Amadeo I. Był bardzo wybitną postacią w XIX-wiecznej polityce hiszpańskiej; Później, wraz z wstąpieniem na tron ​​Burbonów (Alfons XII), został wydalony z Hiszpanii za swoje republikańskie idee.

Lucas Ruiz de Robayaz był znanym muzykiem kastylijskim z połowy XVII wieku, urodzonym w Burgos, który opublikował liczne traktaty o gitarze i jej wpływie na muzykę hiszpańską. Francisco Ruiz de la Iglesia, urodzony w Madrycie malarz, uczeń Carreño, o czym świadczy wielkie płótno chóru Las Calatravas w Madrycie, został mianowany malarzem króla w roku 1689. Spis Kastylijczyków o nazwisku Ruiz jest niezwykle rozbudowany. Ponieważ nie sposób wymienić ich wszystkich, wspomnę o rodzinie architektów Ruiz, pochodzącej z XVI wieku, urodzonej w Burgos.

Hernán Ruiz „el Viejo” ma swoje główne dzieło w katedrze w Kordobie, wzniesionej wewnątrz muzułmańskiego meczetu, rozpoczętej w 1521 r. Hernán Ruiz „el Joven” pomagał ojcu w budowie katedry w Kordobie, więcej Później on przeniósł się do Sewilli, a dzieło, które uczyniło go sławnym, to przebudowa starego minaretu starego sewilskiego meczetu, przekształcając go w chrześcijańską dzwonnicę znaną jako Giralda. A ponieważ w tej kastylijskiej rodzinie Ruiz nie mogło zabraknąć finansistów, Ruizowie z Medina del Campo (Valladolid) zapisali się w historii. Jego poświęcenie dla biznesu miało miejsce w Kastylii w drugiej połowie XVI wieku, decydujące pod wieloma względami, ponieważ byli oni pożyczkodawcami Korony, którzy korzystali z nich, gdy potrzebował pieniędzy na podjęcie niektórych działań wojskowych, a tym samym mógł dokonać zapłata Żołnierzom. Ale ta rodzina bankierów Ruiz spotkała katastrofalny koniec, nie mogąc przetrwać bankructw XVII wieku, zbankrutowali w 1601 roku.

Z powyższego wydaje się wywnioskować, że chociaż to nazwisko jest reprezentowane na całym półwyspie, jego pochodzenie może być prawdopodobnie kastylijskie, chociaż wkrótce rozprzestrzeniło się na inne obszary. Wyjaśnienie to ma miejsce, ponieważ Fernando Ruiz de Castro, galicyjski szlachcic z rodu Castro, brat Inés de Castro i Juany, żony Piotra I Kastylijskiego, pojawił się w 1373 roku. Był człowiekiem, który zbuntował się przeciwko swemu szwagrowi, przyjmując w swoje królestwo bękarta króla, pretendenta D. Enrique de Trastamara, z którym poślubił swoją siostrę. Gdy jednak między dwoma braćmi (Pedro i Enrique) wybuchła otwarta wojna, początkowo odmówił udziału w niej, nie chcąc stawić czoła królowi Pedro I. Poszło dalej: udał się na służbę tego króla, za co otrzymał tytuł hrabiego Trastamary. Walczył w Granadzie i na granicy z Aragonią, a ostatecznie został wzięty do niewoli przez Enrique w Montiel. Ten, który później został królem, traktował go życzliwie, ale w końcu zdradził Enrique II, przechodząc na stronę Portugalczyków i próbując zbuntować Galicję przeciwko nowemu monarchie. Pokonany, schronił się w Portugalii, skąd udał się do Anglii, kraju, w którym zmarł. Na podstawie jego faktów nie ma wątpliwości, że ta postać była tym, kogo moglibyśmy dzisiaj nazwać wysoce intrygującym politykiem.

Różne rody tej denominacji wielokrotnie udowadniały swoją szlachetność w zakonach Santiago, Calatrava, Alcántara, Montesa, Karola III (1775, 1793, 1796, 1804, 1806, 1809, 1817 i 1829), św. Jana Jerozolimskiego (1538 , 1554, 1611, 1655 i 1779), w kancelariach królewskich w Valladolid i Granadzie, w Królewskiej Kompanii Gwardii Morskiej i na dworze królewskim w Oviedo (1754, 1794, 1795 i 1824).

Don Domingo Ruiz de Tagle został utworzony jako Marqués de Sierranevada w 1708 r.: Don Francisco Ruiz Dávalos, Marqués de la Algoria w 1762 r.; Don Felipe Ruiz de Huidoro y Huidoro, markiz Huidoro w 1872 roku; Doña María del Carmen Ruiz Soldado, wicehrabina Torre Mayor w 1884 r., Jacinto María Ruiz Ibarra y Grijalba, markiz Grijalba w 1890 r.