Ta bardzo niezwykła nazwa ma wiele możliwych źródeł, z których każde jest równie prawdopodobne, że jest oryginalnym źródłem dla każdego nosiciela tego imienia. Imię osobiste „Bette (s)” było używane zarówno w odniesieniu do mężczyzn, jak i kobiet, jak w „Bette the boches” w „Piers Plowman” Langlanda i było zdrobnieniem zarówno Beatrice, jak i Bartholomew. „Betser” utworzyłoby wtedy zdrobniałą patronimiczną formę „Bette”. Forma „Bettes” jest powszechna i często używana jako toponimiczny opis tego, kto mieszkał w zagłębieniach”, jak w John del Bettis (1379, Nottinghamshire).
Pochodzenie pochodzi ze staroangielskiego „bytt”, beczki, flakonu lub macicy, używanego topograficznie do określenia zagłębienia w ziemi. Forma „Betser” pokazuje wspólny sufiks agenta południowoangielskiego „er”, oznaczający „mieszkańca”, jak w „Brooker”. Betser może być również zangielizowaną formą francuskiego „beat-soir” średniowiecznej ulicy. Pierwsza zarejestrowana pisownia nazwiska rodowego to Richard Betser, żonaty z Elizabeth Fish. datowany na 22 stycznia 1585, Bramshott, Hampshire. za panowania królowej Elżbiety I, Dobrej Królowej Bess, 1558 - 1603. Nazwiska stały się konieczne, gdy rządy wprowadziły podatek od osób fizycznych. W Anglii było to znane jako podatek pogłówny. Na przestrzeni wieków nazwiska we wszystkich krajach „rozwijały się”, często prowadząc do zdumiewających wariantów oryginalnej pisowni.
Te źródła są niezbędne do rozpoczęcia zrozumienia betser, a także nazwisk ogólnie.