Pochodzenie nazwiska Abarca

Ta najszlachetniejsza linia ma swoje korzenie w Aragonii i wywodzi się od Don Sancho Abarca, który był pierwszym monarchą nazywanym królem Aragonii.

Kroniki mówią, że dżentelmen z rodu Guevary znalazł króla Nawarry, don Garcíę Iñígueza i jego żonę, królową Doñę Urracę Jimenes, córkę hrabiego Aragonii, martwych przez Maurów. Była w ciąży i bardzo blisko porodu, a mała rączka dziecka, które nosiła w łonie, wystawała z rany w jej brzuchu. Wspomniany rycerz uratował Infante, nazwał go Sancho i trzymał w ukryciu w górach, dopóki nie został ogłoszony królem. A ponieważ znamienite dziecko nosił szorstki but zwany abarca, nazwali go Sancho Abarca.

Potwierdza to Zurita w swoich „Rocznikach Korony Aragonii”, mówiąc:

„Kilka lat po śmierci króla Garcíi Iñígueza, nie wiedząc, że pozostawił syna, stany królestwa zebrały się, aby wybrać króla; a potem ten dżentelmen, który wziął Infante w swoje ręce w sposób, który Jak powiedział, zabrał go ze sobą w stroju pasterskim, w sandałach na użytek Sierra, i dał im powód, że jest ich naturalnym panem; i został zaakceptowany przez króla i został nazwany Sancho Abarca; w w ten sam sposób, w jaki w innych czasach zachowało się imię, przez niektóre stroje obuwia i odzieży Gajusza Cezara, który był następcą cesarza Tyberiusza, zwanego Kaligulą, i Marco Antonio, syna cesarza Sewera, zwanego Karakalą. I piszą, że dżentelmen, który ukrywał go jako dziecko i wychowywał, pochodził z rodu Guevary iz tego powodu nazywali go Ladrón”.

Potwierdzają to również inni znani starożytni historycy.

Są jednak kronikarze, którzy twierdzą, że rycerz, który ocalił i chronił króla Don Sancho, nie pochodził z rodu Guevary, ale z rodu Abarca, i że król Don Sancho przejął nazwisko swego opiekuna z wdzięczność.

Istnieją inni autorzy, którzy również twierdzą, że rycerz protektor wspomnianego króla Aragonii nie pochodził z rodu Guevary; ale te nie mówią, jak poprzednie, że pochodzi z Abarca, ale od Vidala, bo nazywał się Sancho Vidal. Dodają, że kiedy Sanczo Abarca został ogłoszony królem, upoważnił swojego zbawiciela, aby na znak wdzięczności i przywiązania dodał Abarca do swojego nazwiska, przyznając sobie i swoim potomkom własną broń, i że był wtedy, a nie wcześniej , kiedy wspomniany dżentelmen zaczął używać nazwiska Abarca, nazywając siebie Sancho Vidal Abarca.

Ci sami kronikarze, na dowód, że zbawiciel króla Don Sancho nie pochodził z rodu Guevary, ale Vidala, i że dodał Abarca do tego nazwiska, za specjalną koncesją wspomnianego króla, stwierdzają, że istnieją wieści o Vidal Abarca, wnuk wspomnianego powyżej, który żył około 1100 roku i od niego wywodzi się Lorenzo Vidal Abarca, który wraz z żoną Bartolomeą Moyr założył, gdy był bardzo stary, kaplicę z pochówkiem, poświęconą San Lorenzo, w głównym kościele Calamite w roku 1373 i że według wspomnianej fundacji wspomniany Lorenzo Vidal y Abarca urodził się w roku 1260, który pozostawił potomków, którzy nadal używali swoich nazwisk i herbu, które król Don Sancho przyznał swojemu protektorowi Sancho Vidalowi.

Wreszcie są też kronikarze, którzy podają inną wersję niż te, które już zostały zapisane, o fakcie, który skłonił króla Don Sancho do przyjęcia nazwiska Abarca.

Wśród nich jest arcybiskup Rodrigo, który mówi, że po tym, jak Maurowie otoczyli Pampelunę, pewni, że z powodu surowej zimy i obfitych opadów śniegu nie uda się jej uratować ich króla, pojawił się Sancho ze swoim rodziny i pokonanych, a następnie nadano mu przydomek Abarca, ponieważ było to obuwie, które nosił on i jego rycerze.

Ale najbardziej prawdopodobną i ogólnie akceptowaną opinią jest ta, do której odwołujemy się i którą potwierdza Zurita w cytowanym już fragmencie z jego „Roczników Korony Aragonii”.

Nawet przyznając, że w Aragonii istniała linia rodowa Abarca przed królem Don Sancho, zawsze okazywało się, że Sancho był głównym rdzeniem i pierwszym przodkiem tego nazwiska, jak widać z trovy autorstwa Mosena Jaime Febrera. Ponadto podobieństwo herbów każe sądzić, że Sancho był jedynym i prymitywnym pniem Abarcas z Aragonii, który na przestrzeni wieków wytworzył liczne gałęzie, które rozprzestrzeniły się w różnych częściach Hiszpanii i Ameryki.

Sancho Abarca, zwany także Sancho el Cesón, nawiązując do jego usunięcia z łona matki, zaczął rządzić około 905 roku.

Był żonaty z Doña Toda, od której miał syna o imieniu García Sánchez, który był odpowiedzialny za rząd Pampeluny za życia jego ojca, i miał cztery córki, którymi były:

1ºXimena (według innych miała na imię Urraca), która poślubiła Don Alonso I de León.

2º María, żona króla Don Ordoño. Aponte zapewnia, że ​​ta María była wcześniej żoną Seniofredo, hrabiego Barcelony.

3º Teresy, która była żoną króla Leona Don Ramiro II, z której małżeństwa narodził się Sancho el Gordo; i

4º Velasquita (według innych Blanca), która poślubiła Don Nuño, hrabiego Vizcaya.

Don Sancho panował dwadzieścia lat i zmarł w 925 r., według najbardziej prawdopodobnej opinii, pochowany w klasztorze San Juan de la Peña.

Można uznać, że jego najstarszy syn, Don García Sánchez, panował za życia ojca, jak powiedzieliśmy wcześniej, odkąd Sancho Abarca przekazał mu rządy w swoim królestwie, podczas gdy on poświęcił się podbojom.

Don García Sánchez, który panował przez trzydzieści lat, poślubił Doñę Teudę Galindo, córkę Endregoto Galindo, bardzo ważnego i potężnego rycerza zboczy Pirenejów, i mieli następujące dzieci:

Don Sancho Garcés, trzeci król Aragonii; Don Ramiro, który jest również nazywany Królem w Starożytnych Pamiętnikach i Przywilejach, ponieważ w starożytności zwykło się nazywać ich dzieci Królami, co spowodowało wielkie zamieszanie w Historii; Doña Urraca, Doña Hermenegilda i Doña Jimena.

Sandoval mówi, że to Sancho Garcés nazywał się de Abarca, a nie jego dziadek; ale to stwierdzenie jest całkowicie błędne.

Juan Briz Martínez, na fol. 323 jego „Historii San Juan de la Peña” potwierdza, że ​​w archiwum tego Królewskiego Klasztoru, wśród tylu przywilejów trzeciego króla Aragonii, nie ma ani jednego, w którym nazywałby się Abarca, a zamiast tego w sumie nazywa się tylko Sancho Garcés.

Sancho Abarca I z Aragonii jest zatem królem uznawanym za pień przez różne gałęzie rodu Abarca; ale ponieważ w żadnym z egzekucyjnych, które widzieliśmy, nie sporządzono listy pierwszych osób o tym nazwisku, aby je poznać, konieczne jest odwołanie się do Historii.

Zobaczmy, kim byli niektórzy z nich:

Rodrigo Abarca był Lordem Funes i Valtierra i wraz z innymi rycerzami służył księciu Aragonii Don Ramónowi Berenguerowi w wojnie z królem Don Garcíą z Nawarry.

Alonso Abarca, uważany w swoim czasie za potomka króla Don Sancho Abarca, cieszył się zaszczytami i przywilejami bogatego dzieciństwa w Huesca i Jaca. Pomógł królowi Jaime Zdobywcy w podboju Walencji z jedną trzecią kawalerii opłaconą jego kosztem i wyróżnił się w oblężeniach Biar i Alcoy, wycinając pola wroga. Miał za broń złoty sandał na niebieskim polu; ale będąc nad Murcją, podszedł tak blisko wroga, że ​​strzała wybiła mu oko, za co w swoim herbie umieścił pole czerwonych zamiast pola lazurowego.

Znakomitym przedstawicielem rodu Abarca był także Sancho Abarca, lord Gavín, który poślubił Beatriz de Mur ze szlacheckiej rodziny z Katalonii.

Z tego małżeństwa urodziły się następujące dzieci: Ana Abarca y Mur, która poślubiła Pana Navas z jego rodu; Martín Abarca y Mur, lord Gavín, który zmarł młodo, oraz Isabel de Abarca y Mur, która poślubiła lorda Caso, z rodu Luna de Bielsa.

Innym wybitnym potomkiem rodu Abarca był Guerao Abarca, bogaty człowiek z Aragonii, który pomógł Don Jaime II w przedsięwzięciu królestwa Sardynii. Jego synem był Alonso Abarca, założyciel oddziału Bolea w Abarce.

Kilku rycerzy z rodu Abarca brało również udział w bitwie pod Las Navas de Tolosa, w której zdobyli wielkie laury.

Lorenzo Abarca Sáinz, lord Gavín, pochodzący z Jaca (Huesca), pochodzący z Sancho Garcés, król Nawarry, w 1624 r. przedstawił dokumentację wstąpienia do Zakonu Santiago, chociaż zmarł bez dostarczenia dowodów. Był synem Francisco Abarca, ochrzczonego w Saragossie 28 marca 1572 r., Pana Gavín i Navasa, oraz Leonora Sáinz de Baraiz, pochodzącego z Alfaro (La Rioja); wnuk Matíasa Abarca, Lorda Navasa i Sasal, ochrzczony w Navasa (Huesca) 30 maja 1538 r., oraz Any Abarca, Lady of Gavín, rodem z Gavín i wnuk ze strony matki Valerio Sáinz i Leonor Pérez de Baraiz < /p>

Do tego samego Zakonu Santiago weszli: Fernando i Francisco Abarca y Castroverde, bracia, tubylcy z Madrytu, w 1670 r.; Isidro i Joaquín de Abarca y Gutiérrez, bracia, mieszkańcy Santander i pochodzący z Cueto (Kantabria), odpowiednio w 1775 i 1776; Diego i Fernando Abarca Maldonado i Pérez de Morales, kuzyni, tubylcy z Toledo, w 1642; Francisco Antonio Abarca y Valdés, ochrzczony w parafii San Cucado, na soborze w Llanera (Asturia), 8 maja 1686 r. (syn Gabriela Abarca y Valdés, ochrzczony w Llanera 8 maja 1665 r., i Juana LopezPalacios de Rivera, ochrzczony w parafii San Nicolás de Cuero, na soborze w Candamo, 28 września 1668; wnuk ze strony ojca Juan Manuel Abarca y Valdés i Clara de Nora y Abarrio, oboje tubylcy z San Cucado i wnuk ze strony matki Santiago López i Francisca de Rivera, tubylcy z San Cucado), w 1741 r., oraz Juan Jerónimo de Abarca y Villalón, ochrzczony w Jaca (Huesca) 1 października 1644 r., hrabia de la Rosa, mistrz polowy, generał i gubernator Barcelony (syn Juana Abarca i Iñigueza, ochrzczony w Jaca 4 kwietnia 1619 r., oraz Prudencia Villalón i Ximénez de Aragues, ochrzczeni w Tarazonie 2 maja 1617 r., wnuk Felipe Abarca, ochrzczonego w Jaca 8 grudnia 1579 r., i Fausty Iñiguez, ochrzczonej w Sangüesa, w Nawarze, 6 lutego 1593 r., gdzie pobrali się 24 stycznia 1611 r.; wnuk ze strony matki Pedro Villalón, pochodzący z Tarazony, i Francisca Ximénez de Aragues, pochodzący z Jaca i prawnuk ze strony ojca Sancho Abarca i Juana Marcilla de Caparroso), w 1702 r.

Do Zakonu Karola III należeli: Silvestre Abarca i Aznar Ximénez e Istúriz, ochrzczeni w Lumbier (Nawarra) 2 stycznia 1708 r., marszałek polny (syn Francisco Abarca, ochrzczony w Lumbier 16 sierpnia 1679 r.), i Josefa Aznar, ochrzczonego w Lumbier 22 sierpnia 1682 r.; wnuk ze strony ojca Miguela Abarca, ochrzczonego w Lumbier 6 sierpnia 1651 r., i Teresy Jiménez, ochrzczonej w Corelli 20 lipca 1659 r.; prawnuk ze strony ojca Pedro Abarca , ochrzczony w Olleta, w Nawarrze, 28 października 1608 r., i Magdalena Añorbe, rodem z Silizy, trzeci wnuk ze strony ojca Juana Abarca i Cristiny de Ezpeleta), w 1774 r., oraz Francisco Abarca y Gutiérrez de Cossío Calderón y Gómez de la Madrid, pochodzący z Santander, honorowy minister Rady Najwyższej Inkwizycji i emerytowany dziekan Sądu Świętego Oficjum, w 1816 r.

Miguel Abarca, pochodzący z Mediany (Saragossa), wygrał proces dzieciństwa na królewskim dworze Aragonii w 1742 roku. Diego Abarca był w roku 1479 kawalerem Orderu Alcántara i komandorem Peralady.

/ p >

Następujący udowodnili swoją szlachetność w Sali Hijosdalgo Królewskiej Kancelarii Valladolid w latach, które są wyrażone: Antonio de Abarca Martín López de Peramato y Sánchez, pochodzący z Cipérez, pochodzący z Yecla de Yeltes i mieszkaniec Cabrillas (wszyscy w Salamance), 3 grudnia 1787; Diego, Lorenzo i Sancho Abarca, mieszkańcy Boada (Salamanca), w 1556; Alonso i Francisco Abarca Maldonado, mieszkańcy Boada i Aldea del Palo, w 1556 roku; Hernando Abarca, mieszkaniec Chinchón (Madryt), w 1556; Joaquín i Isidro Abarca Gutiérrez Calderón de la Barca y Gómez, mieszkańcy Santander, pochodzący z Cueto (Kantabria) i mieszkańcy miasta Królów Peru, 31 października 1776 r.; Rodrigo Abarca, mieszkaniec Deza (Soria), w 1566 r.; Agustín Abarca Maldonado, mieszkaniec Miranda del Castañar (Salamanka), w 1612 r.; Antonio Abarca de la Riva Riva y Soto, naturalny i pochodzący z Renedo (Kantabria) i mieszkaniec Alcalá de Henares (Madryt), 29 maja 1791; Francisco Abarca de la Riva Riva y Soto, brat pierwszego, pochodzący z Renedo, dnia 17 maja 1712 r., oraz Miguel de Abarca Gutiérrez y Sierra, pochodzący z Saucelle i zamieszkały w Yecla de Yeltes (Salamanca), dnia 9 maja. Maj 1714.

Ich szlachta sporna w Kancelarii Królewskiej Granady, we wskazanych latach: Fernando de Abarca, mieszkaniec Castellar de la Mata lub Santiago (Ciudad Real), w 1777 r.; Francisca Abarca, wdowa po Rafaelu de la Torre, sąsiadce La Roda i Cañavate (Cuenca), w 1802 r.; Francisco de Abarca, pochodzący z Sotoca (Cuenca) i mieszkaniec Castellar de Santiago lub de la Mata, w 1577; Francisco de Abarca, pochodzący z Cervera, w 1580 roku; Francisco Abarca, pochodzący z Villar de Domingo García (Cuenca), w 1620 r .; Ginés Abarca i synowie, tubylcy z Castellar de la Mata lub Santiago, mieszkańcy Jumilla (Murcia), w 1629 r .; Gonzalo i Alonso Abarca, bracia, mieszkańcy Bólligi (Cuenca), w 1648 r.; Juan, Hernando i Martín Abarca, mieszkańcy Torralba, w 1557; Joaquín, Juan Antonio i Pantaleon Abarca, tubylcy z Collados (Cuenca), w 1818 roku; José Bartolomé de Abarca, mieszkaniec Lezuzy (Albacete), w 1769 r.; Juan Abarca, pochodzący z Castellar de Santiago lub de la Mata, w 1579; Juan Abarca i małżonki, pochodzący z Villar del Ladrón, w 1795 r .; Lorenzo de Abarca, pochodzący z Castellar de Santiago lub de la Mata, w 1705 roku; Juan, Pedro i Santiago de Abarca, mieszkańcy Castellar de la Mata, w 1705 r., oraz Francisco Abarca, mieszkaniec Nubeda, w 1730 r.

Następujący wstąpili do Zakonu św. Jana Jerozolimskiego: Bernardo Abarca, pochodzący z Jaca, w 1569 r.; Rodrigo Abarca, pochodzący z Jaca, w 1581 roku; Bernardino i Cristóbal Abarca, tubylcy z Jaca, w 1594; Pedro Abarca Maldonado w 1625 r.

Aby sprawować stanowiska Świętego Oficjum śwInkwizycja dowiodła jego szlachetności: Diego Abarca Maldonado w Valladolid w 1556; Diego Antonio Abarca Maldonado, pochodzący z Boada i mieszkaniec Ciudad Rodrigo (Salamanca) w Toledo w 1622 r., i Elvira Abarca y Vergara na Wyspach Kanaryjskich w 1664 r., żonaty z Francisco Calderón del Hoyo, znawcą Świętego Oficjum .

Juan Abarca Vizcarra Viu y Aineto, pochodzący z Biescas (Huesca), w 1593 r. złożył podanie o czystą krew, aby wstąpić do cesarskiej i średniej szkoły w Santiago i Real de San Vicente Mártir na Uniwersytecie w Huesca. Był synem Juana Abarca i Marii de Vizcarra; wnuk ze strony ojca Juana Abarca i Cataliny de Viu oraz wnuk ze strony matki Martína de Vizcarra i Maríi de Aineto.

Juan de Abarca y de Velasco, pochodzący z Aragonii, uczęszczał do Kortezów Księstwa Katalonii w 1701 roku.

Diego Antonio Abarca Maldonado, pochodzący z Ciudad Rodrigo (Salamanca), udowodnił swoją szlachetność, wstępując jako zakonnik do Zakonu Santiago w 1648 roku.

Francisco de Abarca de la Riva, mieszkaniec Renedo de Piélagos i Alcalá de Henares, uzyskał świadectwo szlacheckie przed Francisco González de Villegas w Valladolid 9 stycznia 1716 r.