Pochodzenie nazwiska Abades

Szlachetny rodowód Opatów lub Opatów, który jest jednym, wywodzi się od Señorío de Vizcaya. Główny dom znajdował się w dolinie Gordejuela, w Las Encartaciones de Vizcaya.

Potomkami tego domu byli Castro-Abadowie, a także założyciele drugorzędnych działek Treviño, w kościele Marín, zwanym Santa María, który znajduje się w królewskiej dolinie Léniz (Guipúzcoa); w parafiach Dima i Ceánuri (Vizcaya); w mieście Guevara (Alava) oraz w mieście Huermeces (Burgos).

Z kolei z tych losów wyłonili się założyciele różnych gałęzi nazwiska Abad, które rozprzestrzeniły się po różnych regionach Hiszpanii i Ameryki.

Jednym z prymitywnych samców z rodu Abadów, pochodzących z plemienia doliny Gordejuela w Vizcaya, był Martín Fernández Abad, znany jako Calagurra. Przybył do Castilla la Nueva przy okazji podboju Aurelii, której granice w tym czasie graniczyły z Complutensians przez Perales, Tielmes i Carabaña oraz z Oretanos przez Ocaña i Villarrubia, gdzie założył Casa y Rama. Jego spadkobiercami byli jego wnukowie Sancho Abad, który osiedlił się w Ocaña, oraz Martín Fernández Abad, drugi z imienia, pan Castellanos, dziś Vega del Colmenar, którzy narazili ziemie Aranjuez na niebezpieczeństwo.

Ten pan Castellanos miał synów Fernando, który był Naczelnym Wodzem, i Rodrigo, ojca Gonzalo, Estefanii i Sanchy.

Jego kuzyn, zwany także Martín Abad, trzeci z nazwisk, był bogatym człowiekiem i pierwszym kanclerzem Kastylii. Ten kanclerz miał dwoje dzieci, Fernána i Juana Abada. Brat tego kanclerza był również bogatym człowiekiem z Kastylii w 1167 roku i bratankami Fernando Martínez de Fita, Alcaide z Toledo i García Martínez de Cerezo, burmistrzem królowej Doña Leonor.

Gonzalo Abad, syn Rodrigo, a zatem wnuk Martína Fernándeza Abada, pana Castellanos, udał się do Asturii i założył oddział w tym regionie.

W mieście Grandas osoby z tego rodu żyły według swoich rejestrów przez kilka stuleci.

Potomkowie opatów Asturii przeszli później do Burgo, nazywając siebie González Abad.

Jerónimo de Villa mówi w swoich „Prześwietnych rodowodach”, że ci González Abad z Asturii również przeszli do Bierzo (León).

Pan Castellanos, Martín Fernández Abad, przeniósł się do Aragonii w 1167 roku, aby służyć pod rozkazami wielkiego monarchy Don Alfonsa II Wstydliwego, otrzymując w nagrodę kilka ziem w dolinie Tena, w górach z Jaca, gdzie założył swój dom (miejsce Barca Pollera), wyróżniając się i swoich następców umiejętnościami wojskowymi.

W latach siedemdziesiątych XVI wieku potomek poprzedniej gałęzi, Martín Abad, przybył z posiadłości w dolinie Tena do Loporzano, aby poślubić Maríę Allué, która była siostrzenicą Mosena Luisa de Allué, wikariusza Loporzano. Ci małżonkowie wznieśli własny dom i udowodnili, że ich infanzion jest uważany za infanzone przed opatem królewskiego klasztoru Montearagón, który był doczesnym panem wspomnianego miasta Loporzano, z którym zarówno oni, jak i ich dzieci, Martín, Pedro i Bernardo.

Pierwszy, Martín, po śmierci rodziców, nadal zarządzał dworem i dobrami, które posiadali w Loporzano; Ożenił się z Juaną de Franco, córką infanzones zwanych Franco z tego miasta. Z tego małżeństwa narodził się inny Martín, który był członkiem rodziny Świętego Oficjum Inkwizycji. Ożenił się z Juaną de Casbas, z którą miał dzieci. Najstarszy syn, Martín Juan, który mieszkał w Loporzano przez całe życie, zarządzając swoim gospodarstwem, był mężem Maríi Seral, również córki infanzones. Jako dzieci mieli Juana Martína, Licenciado Pedro Abad i Josefa Abada. Najstarszy z nich, Juan Martín, nadal zarządzał domem, ciesząc się przywilejami i zwolnieniami, jakie mają inne infanzone, i poślubił Anę Maríę de Ciria. Byli rodzicami Martína i Lorenza. Martín kontynuował majątek i przywileje swoich rodziców, a także swoich dzieci i potomków, ale dom zaczął zmniejszać się pod względem majątku i wpływów, a dom, który nadal jest zachowany z tarczą na drzwiach, przeszedł do innych właściciele

Lorenzo Abad y Ciria, brat poprzedniego, jako młodzieniec wyruszył walczyć do miasta Alagón i tam założył nowy dwór, stawiając na fasadzie herb Opatów z Loporzano, ale z wariantem, który wyjaśnimy później.

To był pień tej rodziny, która nie ma już swojej rezydencji w Alagón, ale dom i tarcza na fasadzie nadal istnieją.

Opaci z Ayerbe (Huesca) śledzą swoje pochodzenie od opatów z Loporzano w następujący sposób: Pedro Abad y Allué, brat wspomnianego Martína, jako młody człowiek przeniósł swoją rezydencję z Loporzano doAyerbe, gdzie ożenił się z Orosią Nadal, z której konsorcjum urodzili się Pedro i Salvador. Pedro odziedziczył dom po rodzicach i poślubił Catalinę Marzal. Byli rodzicami Juana, który jako dziecko kontynuował działalność w Ayerbe, zastępując swoich rodziców majątkiem i prerogatywami. Ożenił się z Marią Garcés, z którą miał czwórkę dzieci: Juana Martína, Tomása, Juana i Domingo. Najstarszy syn pozostał w Ayerbe, a pozostali trzej wyruszyli na wojnę do pobliskich miast, w których rozpowszechniło się to nazwisko. Salvador Abad y Nadal, brat wspomnianego Pedro, również ożenił się z Juaną Lués w Ayerbe i byli rodzicami Juana, który również ożenił się we wspomnianym mieście, z własnym domem, który został przekazany ich dotychczasowym dzieciom i potomkom, co oznacza, że ​​w Ayerbe są dwie gałęzie Opata, które, choć straciły teraz swój związek, to jednak wywodzą się z tego samego pnia.

Istnieje również linia linii rodowej Abad, której jednostki noszą imiona Abbad, podobnie jak te z Estadilla w Aragonii; ale ci, o których teraz mówimy, pochodzą z Vizcaya, z dworem w kościele Ceánuri, a ich herb bardzo różni się od wszystkich innych.

Z domu założonego w roku 1167 w dolinie Tena w górach Jaca przez Martína Fernándeza Abada, pana Castellanos, pochodził Pedro Abad, którego opat i mnisi z klasztoru Ripoll wysłali na koszt jego , prowadząc jedną trzecią wojsk do podboju Walencji. Był także jednym z tych, którzy zdobyli Alcoy w 1255 roku, gdzie został odziedziczony, rozprzestrzeniając swoich potomków po miastach Muro, Xàtiva, Elda i Novelda.

Palmerio Abad pochodził również z dworu w Dolinie Tena, który w czasach króla Don Pedra z Aragonii założył domy obu Sycylii. Jego potomek, Pedro Abad, zmarł w Neapolu, zajmując wybitne stanowiska w służbie królewskiej.

W prowincji Kantabria od czasów starożytnych istniały również linie rodu Abad w Cueto, Viaña (dolina Cabuérniga) i Santoña, a także w La Rioja.

Od niej pochodził ojciec Fray Matías Abad, franciszkanin zakonny, który został stracony przez Indian Choco około roku 1650 w pobliżu rzeki San Francisco de Atrato w dzielnicy miasta Antioquia.

Był górnikiem srebra w siedzibie kopalni Santa Ana w rejonie miasta Mariquita i rozczarowany próżnościami świata został zakonnikiem w 1631 roku.

Ojciec Matías Abad, urodzony w mieście Cueto w prowincji Kantabria, był prawowitym synem Toribio Abada i Cataliny de la Higuera. Jego szczątki spoczywają w głównej kaplicy klasztoru San Francisco w Cartagenie.

Potomkiem Opatów z pierwotnego miejsca w górach Burgos, w miejscu Huermeces, był Melchora Abad, który poślubił Francisco Péreza, oboje tubylcy z Ezcaray i jego wioski Turiza.

Mieli kilkoro dzieci. Najstarszy syn, Andrés Pérez Abad, zdobył dla siebie i swoich braci dekret królewski w Kancelarii Królewskiej w Valladolid 23 lutego 1808 r., Potwierdzony przez Manuela Estradę i zlecony do napisania przez Pedro de Zarandona y Balboa, sekretarza Izby H.M., na polecenie i za zgodą Burmistrza Sędziego Vizcaya, wypełniona i wypełniona w mieście Ezcaray 25 kwietnia tego samego roku i opublikowana 1 maja następnego roku, kiedy zgodnie ze zwyczajem zebrali się ratusz i sąsiedzi , a kopia została zachowana na podstawie zeznań w aktach 2-go, poświadczona przez notariusza Basilio de Mata.

Andrés Pérez Abad poślubił Sinforosa Urizarúa iz tego małżeństwa narodził się Julián Aquilino Pérez Urizarúa, kawaler Wielkiego Krzyża Isabel la Católica i Carlosa III oraz zastępca Korpusu Hijosdalgo w Madrycie.

W różnych szlachtach, mówiąc o tym nazwisku, mówi się, że opaci Aragonii i Walencji, w związku z niefortunną śmiercią krewnego, zaczęli ubierać się na czarno i zaczęli nazywać siebie opatami, zatrzymując się na jakiś czas, aby używać nazwiska, które wcześniej przynieśli Stąd nazwiska Abad i Abades są takie same.

Dionisio Francisco de Abbad y Monseo, urodzony w Estadilla (Huesca) 17 października 1785 r., był radnym dziekanem Estadilli w 1817 r. i Maestrante de la Real de Granada w 1817 r. Malta, w 1793. Był synem Dionisio de Abbad y Lasierra i Teresy Monseo y de Codera; wnuk ze strony ojca Francisco de Abbad y Navarro i Teresy Lasierra y Marco oraz prawnuk ze strony ojca Dionisio Abbada Altemira i Maríi Teresy Navarro.

José Abad y Casades Serra y Goncer, baron de Abella, ochrzczony w Cardona (Barcelona) 4 września 1796 r., baron de Abella i dowódca milicji narodowej Cardona, wstąpił do Zakonu Karola IIIw 1838 r.

Następujący udowodnili swoją szlachetność przed Izbą Hijosdalgo Królewskiej Kancelarii Valladolid: Angel i Antonio Abad Boo Toca i Rumayor, tubylcy i tubylcy Santa María de Cueto (Kantabria), poprzedni nieobecni w Królestwach Indii i ten ostatni mieszkał w Kadyksie odpowiednio 3 listopada 1772 i 30 kwietnia 1763; Agustín Abad Boo Toca y Rumayor, brat powyższego, pochodzący z Cueto, sam i jako ojciec Pedro Abada i Alonso oraz Matíasa i Josefa Abadów i San Juan, mieszkańców Cueto, 3 listopada 1772 r.; Pedro Abad Boo Toca y Rumayor, brat powyższego, samodzielnie i jako ojciec José, Manuela i Pauli Abad y Rumayor, mieszkańców Cueto, 3 listopada 1772; Felipe Diego Abad Abad Toca y Toca, pochodzący z Monte, sąsiad i obecny prokurator Common of Cueto, 22 listopada 1776; Pedro Abad Boo y Volado i jego dzieci Juan, Antonio, Francisca i Manuela Abad, pochodzący z Cueto, 3 listopada 1772 r.; Santos Abad Mujiedes Boo i Rumayor, naturalny i pochodzący z Cueto, 3 listopada 1772; José Abad García y Maliaño, pochodzący z Cueto, sam i jako ojciec Francisco (nieobecny w Indiach), Antonio (mieszkaniec Santander), Francisco, Manuel (nieobecny w Indiach) i José de Abad (mieszkaniec Suances w Kantabrii), 26 maja 1772; Francisco Abad Camus Vélez y Rumayor, naturalny i pochodzący z Cueto, 10 maja 1790; Juan Francisco Abad, mieszkaniec Loma Somera (Valderredible, Kantabria), w 1716 r.; José Abad, mieszkaniec Gajano w Cudeyo (Kantabria), w 1778 r.; Antonio Abad, mieszkaniec San Cebrián de la Abadía (Kantabria), w 1763 r.; Juan Antonio Abad, mieszkaniec La Cuadrilla de Bárcena de Ebro (Kantabria), w 1716 r.; Bartolomé, Domingo, Francisco i Mendo Abad, mieszkańcy Ibias (Asturia), w 1578 i 1587; Francisco i Juan Abad, mieszkańcy Setorio (Villaviciosa), w 1750 r.; Francisco Abad Tumiello y Quintas, pochodzący z Morazy (Burgos) i mieszkaniec Celorio (Asturia), 29 lipca 1771 r.; Juan Abad Alvarez Quintas, pochodzący z Morazy i mieszkaniec Argüeso (Kantabria), w XVIII wieku; Lorenzo, Manuel, Silvestre i Vítores Abad Aparicio Orduña y Sáez, pochodzący z Valgañón (La Rioja) i pochodzący z Fresneda de la Siena Tirón (Burgos), mieszkańcy Madrytu, 17 stycznia 1794; Juan Francisco Antonio Abad, mieszkaniec San Julián de Mos (Lugo), pochodzący z San Pedro de Taboy (Lugo), 27 czerwca 1761 r., oraz Juan Abad de Vilar, mieszkaniec Calendario de Portocelo, w biskupstwie Mondoñedo (Lugo ), w 1496 r.

Przed Kancelarią Królewską Granady udowodnili swoją szlachetność: Sancho Abad Catalán, mieszkaniec Villahermosa (Ciudad Real) i Cañamares, pochodzący z Jaca (Aragonia), w 1659 r.; Domingo Abad Montero, pochodzący z Puerto de Santa María (Cádiz) i pochodzący z San Andrés de Espinareda (León), w 1719 r.; Domingo Abad Mercadillo, mieszkaniec Puerto de Santa María (Cádiz), w 1733 r., oraz Martín Abad y Patiño, mieszkaniec Villanueva de los Infantes (Ciudad Real), w 1670 r.

Następujący wygrali proces o Dzieciństwo na Królewskim Dworze Aragonii: Juan Lorenzo Abad, pochodzący z Loporzano (Huesca), w 1677; Juan Abad, mieszkaniec Ayerbe (Huesca), w 1677 r.; Francisco de Abad, pochodzący z Estadilla, w 1718 roku; José Abad, pochodzący z Saragossy, w 1738 r.; Juan Domingo Abad, pochodzący z Ayerbe (Huesca), w 1804; Manuel Abad, pochodzący z Alagón (Saragossa), w 1798 r.; Leonardo Abad de Bernabe, pochodzący z Villanueva de Jiloca (Saragossa), w 1757 r. I Manuel Abad y Falces, pochodzący z Estadilla, w 1788 r.

Bernardo i Manuel Abad, mieszkańcy Sewilli i pochodzący z Gijón, udowodnili swoją szlachetność na dworze królewskim w Oviedo w 1831 r.

Pedro Abad de Mendoza, pochodzący z Mendozy, kapelan, wstąpił do zakonu św. Jana Jerozolimskiego w 1584 r.

Następujący dowiedli swojej szlachetności, aby wstąpić do Zakonu Santiago jako zakonnicy: Francisco Abad Alonso Herranz y González, pochodzący z Loeches (Madryt), w 1642 r.; Francisco Abad, pochodzący z Villarrubia, w 1657 r. I José Abad de Sandoval Villegas y de Eguiliz, pochodzący z Beas (Huelva), w 1702 r.

Aby zajmować stanowiska w Świętym Urzędzie Inkwizycji, dowiedli swojej szlachetności: Angel Abad, minister, urodzony w Madrycie, na dworze w 1815 r.; Cristina Abad Pérez, rodem z Vinalesa (Walencja), w Walencji, w 1633; Domingo Abad Joven, kapłan, urodzony w Cubel (Saragossa), w Saragossie, w 1621 r.; Fray Iñigo Abad y Lasierra, pochodzący z Estadilla (Huesca), dla kwalifikatora w sądzie w 1782 r .; Juan Abad, pochodzący z Collado, jako urzędnik w Llerena w 1649 r.; Juan Abad Sarabia, urzędnik, pochodzący z Burgo de Osma (Soria), były burmistrz kościoła Burgo de Osma, księgowy biskupów Kordoby Cristóbal de Lobera i Fray Domingo Pimentel w Kordobie, oraz jego żona María Espinosa Aguado, rodowita z Kordoby w 1636 roku; Ana Abad, mieszkanka Almagro (Ciudad Real), żona Pascuala Ruiza de laFranka w 1563 roku; Pedro Abad Patón, urzędnik, pochodzący z Villanueva de los Infantes (Ciudad Real) w Murcji i jego żona Inés Mejía, pochodząca z Villanueva, w 1635 r .; Tomasa Abad, żona Sebastiána Pretela, dla rodziny, w Cartagena de Indias, w 1630 r.; Antonio Abbot Pont Ferranet y Pont, dla rodziny, w Walencji, w 1731 r., i jego żona Jacinta Esteve y Albelda, tubylcy z San Felipe i mieszkańcy Cárcer (Walencja); Bautista Abad Vidal Margues y Mico, pochodzący z Palomar i mieszkaniec Muro, dla rodziny, w Walencji, w 1738 r., I jego żona Jesualda Reig y Alonso, tubylca

ściany; Francisco Abad, jako członek rodziny, w Walencji, w 1738 r., i jego żona Antonia Latorre y Cucarolla, tubylca i mieszkaniec Muro, oraz Juan Antonio Cristóbal Abades, pochodzący z Miraflores, jako minister w Toledo, w 1787 r.

Antonio Abad y Esquil, pochodzący z Kadyksu, w 1729 r.; Ramón Abad y Alfaro, pochodzący z Estadilla (Huesca), w 1779; Vicente Abad y Fortón, pochodzący z Estadilla, w 1783 r., i Antonio de Abad y Alfaro, pochodzący z Estadilla, w 1783 r.